วันพุธที่ 22 สิงหาคม พ.ศ. 2550

ณ เสี้ยวความคิด "ครั้งหนึ่ง ที่ Battery Park, New York city"


ณ เสี้ยวความคิด "ครั้งหนึ่ง ที่ Battery Park, New York city"

ก่อนเดินทางมาเยือน ฉันได้อยู่เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในเท็กซัส

ด้วยความเล็กของเมือง วิถีชีวิตจึงแตกต่างจากเมืองใหญ่อย่างนิวยอร์ค ...

พอหลายคนได้ทราบว่าฉันเลือกที่จะไปเที่ยวที่นั้น เกือบทุกคนก็เตือนเป็นเสียงเดียวกัน

...ไปในทิศทางที่ค่อนข้างโหดร้ายนักต่อเมืองของเลดี้ลิเบอร์ตี้

บทสรุปต่อคำบอกเล่าบอกต่อทั้งหลายทั้งมวลคือ

นิวยอร์คน่ากลัว คนไม่เป็นมิตร เป็นพวกเดินเร็วๆ ไม่สนใจใคร

ผู้คนแล้งน้ำใจ ถ้าใครเกิดมีปัญหาอะไรขึ้นมา ก็คงหาคนช่วยเหลือได้ลำบากลำบน

แต่ทัศนคติเมื่อได้ไปอยู่(เที่ยว) ก็เปลี่ยนไป ยิ่งตอนโผล่ขึ้นมาจากรถไฟใต้ดิน

แล้วงงๆ จับทิศจับทางจะไป Battery Park เพื่อลงเรือไปดูเทพีสันติภาพ ไม่ถูก

เวลานั้น เป็นเวลาเช้า กับสถานที่ทางใต้ของเกาะแมนฮัทตัน มันเป็นย่านธุรกิจของคนที่นั้น

หลายคน ใส่สูทหรือไม่ก็ชุดทำงานดูภูมิฐาน เดินขึ้นจากรถไฟได้ก็รีบจ้ำ มุ่งหน้าไปทางเดียวกันเหมือนโดนโปรแกรม

มีกระเหรี่ยงสามตัว โผล่ขึ้นมาด้วยเหมือนกัน แต่กระเหรี่ยงสามตัวไม่ได้โดนโปรแกรมอย่างผู้คนส่วนใหญ่

จะมีก็กระเหรี่ยงสามตัว นี่แหละ ที่พยายามหาที่หยุดเดิน ยืนถกเถียงด้วยภาษาประหลาดๆของคนที่นั่น

ชี้โบ้ชี้เบ้ ตามแต่ความคิดของแต่ละคนว่าควรจะไปทางทิศทางใด

รอบกาย ถูกฝูงมนุษย์ทำงานเดินหลบหลีก ชนไหล่ ไปตลอดระยะเวลาหาข้อตกลง

ฉันอยากจะคว้าใครสักคนมาถามเสียจริงๆว่า Battery Park เนี่ยมันอยู่ตรงไหนแต่พอเห็นสีหน้า และท่าทางรีบเร่งแบบนั้น ก็ได้แต่ถอนใจ

จะมีใครกันเล่าในเมืองใหญ่ๆ โดยเฉพาะย่านธุรกิจแบบนี้ ที่จะเสียเวลาไปกับเรื่องที่ทำเงินให้เขาไม่ได้เลยแม้แต่น้อย

ไม่ทันพ้นความคิดนั้นของฉัน...

จู่ๆก็มีผู้ชายฝรั่ง แต่งสูทผูกไท้อย่างดี เข้ามาถามว่า พวกคุณจะไปไหน ไปเทพีสันติภาพหรือเปล่า ?

แล้วนั้นเอง ก็เป็นจุดเปลี่ยนความคิดของฉันต่อบิ๊กแอปเปิ้ล เพียงแค่เสี้ยวเล็กๆ ที่เปลี่ยนความคิดคนได้

เท่านั้นฉันก็ลบความคิดในแง่ร้ายต่อนิวยอร์คออกทันที... ทุกที่ก็เหมือนกันใช่ว่าจะมีคนแล้งน้ำใจอยู่ในเมืองใหญ่อย่างเดียวเสียเมื่อไหร่กัน...

ใครว่านิวยอร์คเกอร์แล้งน้ำใจ จะเถียงให้ขาดใจสุดดิ้น...